SumpÒsion SumpÒsion
czyli
TEMATYCZNY SŁOWNICZEK
polsko-łacińsko-(staro)grecki
(opracował Petros Pneumaticos)
|
Zasady wymowy łacińskiej i greckiej  |
|||||
|
ZASADY WYMOWY W JĘZYKU
ŁACIŃSKIM |
||||||
|
Ponieważ obecnie wśród uczących się języka łacińskiego przeważają dwie wymowy, czyli średniowieczna (scholastyczna) oraz klasyczna (restytuowana), dlatego też podane zostaną przykłady wymowy jednej i drugiej, przy czym mówiący po łacinie coraz częściej używają tej klasycznej, restytuowanej wymowy. |
||||||
|
||||||
|
ZASADY WYMOWY W JĘZYKU GRECKIM |
||||||
|
Podobnie jak alfabet łaciński, alfabet grecki liczył 24 litery. Język grecki posiadał jednak akcenty i przydechy, które ubogacały grecką wymowę: 1.
Akcent:
a). akcent
ostry (accentus acutus) – [np. £, š, »],
który mógł padać na każdej z trzech ostatnich sylab wyrazu
b). akcent niski (accentus gravis) – [np. ¦, ¾, ˆ], który
występował na ostatniej sylabie wyrazu, po którym był następny wyraz
c). akcent przeciągły (accentus circumflexus) –
[np. ©, î, ‹, a‹], który mógł
wystąpić tylko nad samogłoską długą lub dwugłoską
2. Przydech – występował tylko na samogłosce pierwszej
wyrazu rozpoczynającego się właśnie od samogłoski (w dwugłosce na drugiej
samogłosce):
a). przydech mocny (spiritus asper) – [np. ¡, ¹, ƒ, Ð], wymawiany
jak ‘h’, np. ¡rmon…a, aŒma
b). przydech słaby (spiritus lenis) – [np. ¢, ™, e„], który nie
był wymawiany, np. „dša,
¥nqrwpoj
3. ou – czytaj jak ‘u’, np. noàj;
4. Sigma małe
ma podwójną formę:
a). s – na początku lub w środku
wyrazu, np. sof…a
b). j – na końcu wyrazu, np. sofÒj
5. Znaki interpunkcyjne: kropka (.),
przecinek (,), dwukropek i średnik (:), znak zapytania (;)
6. Wyraz mógł
mieć samogłoskę z akcentem i przydechem.
|
wietrzyk